koniec I
moment, chwila, w której coś się kończy
Dawno domu nie widział, bo w dalekim mieście Kończył nauki, końca doczekał nareszcie (I). Słowo wiatr, w sporach słównych nigdy nie masz końca, Szkoda ust dłużej suszyć kłótnią o zająca (II) wreszcie, koniec końców, My zjechali, sąsiadów wezwali przez gońców (VII). Sędzia drzwi na klucz zamknął, z kimś tajnie rozmawia; Tadeusz końca czeka, a ucha nadstawia (VIII). Taki miał koniec zajazd ostatni na Litwie (IX).
Czlowiek i wszechswiat ↔ Apriori ↔ Czas